Voldragen ontslaggronden
Vanaf 1 juli 2015 tot 1 januari 2020 gold dat, als een werkgever een arbeidsovereenkomst wilde beëindigen, er sprake diende te zijn van een redelijke grond voor ontslag, zoals genoemd in artikel 7:669 lid 1 en lid 3 BW. In lid 3 van dit artikel stonden acht ontslaggronden (sub a tot en met sub h). De werkgever diende te beschikken over een ‘voldragen’ ontslaggrond, hetgeen zoveel betekent dat moest worden voldaan aan alle vereisten (= 100%) die de wet aan die specifieke ontslaggrond stelde. Ontslaggronden die ieder voor zich onvoldoende waren (<100%), konden tot 1 januari 2020 niet worden gecombineerd. Een cocktail van een disfunctioneerde werknemer die nét onvoldoende kans had gekregen om zijn functioneren te verbeteren in combinatie met een verstoorde arbeidsverhouding, waarbij de werkgever nét te weinig had gedaan om die arbeidsverhouding te herstellen, kon niet tot ontslag leiden.
Cumulatiegrond
Met de invoering van de WAB is daar verandering in gekomen. In aanvulling op de acht ontslaggronden, is per 1 januari 2020 een nieuwe ontslaggrond (i-grond) toegevoegd, de zogenaamde cumulatiegrond. De cumulatiegrond houdt in dat ook ontbinding van de arbeidsovereenkomst kan volgen als sprake is van een combinatie van twee of meer ‘niet voldragen’ ontslaggronden zoals bedoeld onder c tot en met h. De combinatie van ontslaggronden moet wel zodanig zijn dat van de werkgever in redelijkheid niet gevergd kan worden de arbeidsovereenkomst in stand te laten. Indien de kantonrechter de arbeidsovereenkomst ontbindt op basis van deze cumulatiegrond, dan kan de rechter de werknemer naast de transitievergoeding een extra vergoeding toe te kennen van maximaal 50% van de transitievergoeding. Het was wachten op de eerste uitspraak waarin de rechter zich over de i-grond zou moeten buigen.
De uitspraak
De werkgever heeft in de ontbindingsprocedure (ernstig) verwijtbaar handelen (e-grond), disfunctioneren (d-grond) en een verstoorde arbeidsverhouding (g-grond) als ontslaggronden aangevoerd. Daarnaast heeft werkgever (aanvullend) verzocht om de arbeidsovereenkomst te ontbinden op de cumulatiegrond. Naar het oordeel van de kantonrechter is ontbinding van de arbeidsovereenkomst wegens de cumulatiegrond niet gerechtvaardigd. Werkgever heeft namelijk nagelaten deze ontslaggrond afzonderlijk toe te lichten en het is niet aan de kantonrechter om – wanneer iedere toelichting ontbreekt – de omstandigheden die zijn aangevoerd in het kader van de afzonderlijke ontslaggronden in het kader van de i-grond te verzamelen en zelfstandig te beoordelen of dat voldoende is voor een voldragen i-grond. Daar komt nog bij dat de kantonrechter hierboven heeft geoordeeld dat geen van de aan het verzoek ten grondslag gelegde afzonderlijke ontslaggronden voldragen is. Van een bijna voldragen ontslaggrond is evenmin sprake. Om die reden is er dan ook geen grond voor het oordeel dat niet meer van werkgever kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst voort te zetten.
Conclusie
Uit deze uitspraak kan worden opgemaakt dat het van belang is om niet enkel de i-grond aan het verzoekschrift toe te voegen, maar daadwerkelijk de relevante feiten die ten grondslag liggen aan de andere ontslaggronden ook te herhalen (en het liefst ook aandragen van extra feiten) bij de onderbouwing van de i-grond.
Daarnaast lijkt uit de uitspraak van de kantonrechter te kunnen worden opgemaakt dat minimaal één van de twee ontslaggronden bijna voldragen moet zijn. Het is nu wachten op meer jurisprudentie om te bezien of deze lijn wordt doorgezet.
Heeft u nog vragen over de cumulatiegrond of over andere ontslagkwesties, neem dan gerust contact op.