Bij de invoering van de WWZ kreeg elke werknemer recht op een transitievergoeding. Als in een toepasselijke cao een regeling is opgenomen, die als gelijkwaardige voorziening is aangemerkt, vervalt het recht op de transitievergoeding. Die uitzonderingsregel geldt tot 2020. Lang was onduidelijk hoe die gelijkwaardige voorziening eruit moest zien om zo bestempeld te mogen worden.
De Hoge Raad bepaalde onlangs het volgende:
– Het is aan de cao-partijen om te bepalen wat een gelijkwaardige voorziening is. De aard van de regeling is niet relevant (hoeft niet op voorkomen van werkloosheid te zijn gericht) én het mag een regeling zijn die ook al vóór 2015 bestond;
– Een vergelijking moet worden gemaakt op basis van de totale (potentiële) kapitale waarde van de aanspraken van de werknemer;
– Op individueel niveau moet de waarde van de regeling worden vergeleken met de transitievergoeding waar de werknemer recht op heeft.
Eindelijk iets meer duidelijkheid, in het zicht van de eindstreep.